Koń Ardeński (Arden)

Rasa konia domowego, wyhodowana w II poł. XIX w. w Ardenach, paśmie górskim leżącym na pograniczu Francji, Belgii i Luksemburga. Wysokość w kłębie 155-165 cm, ciężar ciała ok. 700 kg. Umaszczenie gł. gniade, kasztanowate lub dereszowate. Głowa stosunkowo niewielka o prostym profilu, kończyny krótkie, mocne, głęboka klatka piersiowa. Pochodzą od ciężkich koni, hodowanych w Ardenach, które przypuszczalnie były jednymi z pierwszych koni zimnokrwistych. Cechują się niebywałą wytrzymałością, doskonałym wykorzystaniem paszy oraz pracowitością. Stanowią formę wyjściową szeregu polskich typów koni pogrubionych, m.in. koni sztumskich, sokólskich i łowickich.

Koń w encyklopedii

KOŃ DOMOWY - Equus caballus to zwierzę wierzchowe lub pociągowe, rzadziej juczne lub rzeźne z rodziny koniowatych; przodkami k.d. są koń Przewalskiego i tarpan; udomowiony w VIII-V tysiącleciu p.n.e. niezależnie od siebie w Europie i Azji; hodowla najwcześniej rozwinięta na terenach ob. Iranu i Turkiestanu, przez Azję Mniejszą dotarła do Grecji i Rzymu, a w IV w. n.e. - do Arabii; poszczególne rasy k.d. są mocno zróżnicowane fiz. i przeznaczeniem (wierzchowe, pociągowe, juczne itd.), generalnie wyróżnia się k. gorącokrwiste (lekkie, szlachetne), zimnokrwiste (ciężkie, np. fryzyjskie); wys. w kłębie 80-180 cm, ciężar 200-1000 kg; ciąża średnio 336 dni; żyją ok. 25 lat; użytkowanie 4-15 roku życia; najcenniejsze rasy: konie wierzchowe pełnej krwi arabskiej i angielskiej; światowe pogłowie koni wynosi ok. 62 mln sztuk (1999); najliczniejsze było w Chinach (10 mln), Brazylii (6,5 mln), Meksyku, USA, Argentynie, Etiopii, Mongolii; pogłowie k. w Polsce obliczano na 551 tys. sztuk ;w latach 90. nastąpił w Polsce znaczny spadek pogłowia, spowodowany zyskownym eksportem koni na mięso gł. do Włoch (ok. 86 tys. rocznie); warunki przewozu przedmiotem protestów organizacji ekologicznych.

Koń achał-tekiński

Cechy typowe: Bardzo szlachetny koń w budowie przypominającym charta, szczupłej budowie ciała, smukłej głowie, jedwabistej skąpej grzywie i włosach ogona. Wszystkie maści podstawowe z wyjątkiem srokatej, sierść o złotawym połysku. Często występuje tendencja do jeleniej szyi. Wysokość: 152 - 164 cm Warto wiedzieć: Nazwa tej rasy pochodzi od określenia używanego przez turkmeńskich nomadów-Tekke. Te konie są nadzwyczaj szybkie i wytrzymałe. Mają energiczne, lekkie chody. Bardzo cenione i hodowane także poza swą ojczyzną. Są uniewersalnymi, pełnymi temeperamentu koniami rekreacyjnymi i sportowymi. Wymagają jednak spokojnych, cierpliwych i doświadczonych jeźdźców i dobrych warunków utrzymania. Bardzo cienka skóra i jedwabista sierść nie chroni ich dostatecznie przed deszczem i zimnym wiatrem.