Kuc Walijski

WYSOKOŚĆ: W swojej ojczyźnie kuce te nie mogą być wyższe niż 137 cm. W hodowli na kontynencie wysokość kuców może dochodzić do 148 cm.
WYGLĄD: Lekki, elegancki kuc wierzchowy. Szlachetna, pełna wyrazu głowa, dobrze osadzona szyja. Dopuszczalne są wszystkie rodzaje umaszczenia z wyjątkiem srokatego. Pochodzi z Wielkiej Brytanii.
Kuc walijski powstał wskutek krzyżowania walijskiego kuca górskiego z większymi kucami wierzchowymi.

Kuc Pottok

Kuc górski średniej miary (115 - 147 cm) o delikatnych, suchych kończynach, bujnej grzywie i ze szczotkami pęcinowymi. Głowa często o wklęsłym profilu. Pochodzi z Francji.
Baskijska nazwa "Pottok" znaczy "mały koń". Kuce te żyją w górach w kraju Basków w południowo-zachodniej Francji.

Achałtekińskie konie

Jedna z najstarszych ras konia domowego, wyhodowana ponad 4 tys. lat temu przez azjatyckie plemiona zamieszkujące Turkmenistan. Surowe warunki bytowania na obszarach pustynnych, o skąpej roślinności i niewielkiej ilości opadów, przyczyniły się do powstania rasy niezwykle wytrzymałej, odpornej na niekorzystne warunki środowiskowe, przyzwyczajonej do znacznych wahań temp. otoczenia. Achałtekińskie konie osiągają wysokość w kłębie ok. 154 cm, umaszczenie mają gł. gniade, kasztanowate, siwe lub kare. Szyja długa, tzw. jelenia, klatka piersiowa przeważnie płytka, brzuch podciągnięty, głowa o szlachetnej budowie i prostym profilu, ogon i grzywa rzadkie. Jako szybkie i wytrzymałe konie wierzchowe, stały się rasą wyjściową dla wielu ras koni ros., m.in. koni dońskich. Hodowla koni prowadzona jest obecnie głównie w Rosji, Turkmenistanie, Kazachstanie, Uzbekistanie i Kirgistanie (najważniejsze ośrodki hodowlane znajdują się w Machtum-Kuli, Lugowsku oraz w Tersku w pn. części Kaukazu).

Arabskie konie czystej krwi

Jedna z najstarszych na świecie ras konia domowego wyhodowana ok. VIII w. p.n.e. wywodząca się z rejonu Półwyspu Arabskiego, na którym warunki naturalne oraz sposób użytkowania i prowadzenia selekcji przez koczownicze plemiona arabskie ukształtowały rasę o suchej konstytucji (tzn. o szybkiej przemianie materii, małych skłonnościach do osadzania się tłuszczu, lekkiej budowie i żywym temperamencie), wytrzymałą, odporną na niekorzystne warunki otoczenia, dobrze wykorzystującą paszę, o szlachetnej urodzie i płynnych ruchach.

Osiągają wysokość w kłębie 142-155 cm. Wyróżniane są trzy główne typy pokrojowe, wywodzące się od dawnych rodów koni arabskich: saklawi - umaszczenie przeważnie siwe, typ koni arabskich o wyjątkowo szlachetnej urodzie, harmonijnej i delikatnej budowie. Munighi - umaszczenie przeważnie kasztanowate, pochodzi z północnych terytoriów państw arabskich, cechuje się większą wysokoscia w kłębie od typowych koni arabskich, budową nieco zbliżony do angielskich koni pełnej krwi, używany głównie w gonitwach. Kuhailan - umaszczenie przeważnie gniade, typ wyrównany o bardziej masywnej, harmonijnej budowie, najbardziej ceniony obok saklawi, najczęściej spotykany w polskiej hodowli koni arabskich.

Rasy pochodzące od tarpana

KONIK BOŚNIACKI
Jest to typowy wschodnioeuropejski koń użytkowy zbliżony typem do tarpana. Głowa:średniej wielkości, dość urodziwa. Jest to koń wytrzymały i silny. Wysokość w kłębie: 135-145 cm. Maść: gniada i bułana.
KOŃ HUCULSKI
Prymitywny, górski koń użytkowy pochodzący od tarpana. Głowa:urodziwa, sucha.
Hucuł jest siny, odporny, wytrzymały, spkojny, żywy, dzielny w pracy i ma łagodny charakter. Wysokość w kłębie: 135-145 cm. Maść: gniada, kara, myszata, kasztanowata, srokata z pręga grzbietową i pregowaniem na kończynach.
KONIK POLSKI
Jest to mały, silny, prymitywny koń pochodzacy od tarpana. Głowa:lekka, o prosty profilu. Konik ten mają małe wymagania paszowe, jest płodny i zdrowy, czasem wybujały temperament. Wysokość w kłębie: ok.135 cm.
Maść: wyłącznie myszata z pręgą grzbietową.
KOŃ WIACKI
Zblizony typem do tarpana pożyteczny, mały koń doskonały do zaprzęgu i pracy na roli. Głowa:szeroka o prostym profilu.
Wysokość w kłębie: ok.140 cm.
Maść: bułana, gniada i myszata z pręgą grzbietową.
KUC SORRAIA
Podobny z wyglady do tarpana. Głowa:szlachetna, garbonosa. Wysokość w kłebie: 140-150 cm, maść: bułana i myszata z pręgą grzbietowa i pręgowaniem na kończynach.

TARPAN

(eguus caballus gmelini)
Jest wymarłym, dzikim konie. Był szybki, płochliwy i miał żywe usposobienie. Zamieszkiwał wschodnie obszary Rosjii i południową Ukrainę. Był wysoki na ok.135 cm w kłębie. Umaszczenie myszate z pręgą grzbietową i pęgowaniem kończyn. Wyginął głównie z poiwodów polowań (na niego) oraz tego że nie dał się osfajać i źłe czuł się w niewoli. Ostatecznie został wytępiony w drugiej połowie XIX w.